vrijdag 14 maart 2014

Zionisten saboteren wederom de Vredesbesprekingen

Palestina lijdt dagelijks onder de Israëlische onderdrukking. Een onderdrukking die het resultaat is van de Europese zionistische beweging van de 19de eeuw en haar campagne om in samenwerking met de imperialistische machten een kolonistenstaat in Palestina te vestigen: Israël. De stichting van deze kolonistenstaat ging gepaard met etnische zuiveringen en ongekende wreedheden, die tot op de dag van vandaag voortduren en een ware catastrofe betekenen voor de Palestijnen, de Arabieren en de gehele mensheid.


De meest recente misdaad zijn de bombardementen van afgelopen woensdag op Palestijns grondgebied door de luchtmacht van het IDF (Israeli Defence Force). Deze vonden plaats als "vergelding" voor de raketten die vanuit Gaza door Palestijnse militanten werden afgevuurd op Israëlisch grondgebied. Deze raketten werden afgevuurd naar aanleiding van de Israëlische aanslag een dag eerder, op drie leden van de Al-Quds brigade van de Islamitische Jihad in Khan Younis. Bij de bombardementen vielen wonder boven wonder geen slachtoffers. Hamas in de Gaza strook, dat momenteel nog een fragiele wapenstilstand met Israël heeft, waarschuwt Premier Netanyahu ervoor dat Israël voor elke verdere escalatie verantwoordelijk zal zijn en dat het Palestijnse volk het recht heeft zichzelf te verdedigen tegen de zionistische agressie. Ook de Palestijnse leider Mahmoud Abbas spreekt zich uit tegen de Israëlisch aanslagen op Palestijnse burgers en benadrukt dat dit beleid tot onhoudbare situaties zal leiden.

Bombardementen op Gaza

Dit lijkt de zoveelste poging van Israël om de vredesbesprekingen met de Palestijnen te saboteren. Ondanks de vredesonderhandelingen onder begeleiding van de US Secretary of State John Kerry, blijft Israël verder gaan met het bouwen van illegale nederzettingen - met name in en rond Jeruzalem en op Palestijns land – en het stelen van grondgebied en grondstoffen. De gesprekken tussen Palestijnse en Israëlische autoriteiten die in augustus 2013 begonnen liepen al snel spaak nadat Israël haar plannen aankondigde voor een nieuwe reeks illegale nederzettingen. Een ander hekel punt is het excessieve geweld van het Israëlisch leger in de bezette Palestijnse gebieden, wat de afgelopen drie jaar al tientallen Palestijnse burgers het leven heeft gekost. Afgelopen maandag nog overleed de Palestijnse student Saji Darwish vlakbij Ramallah, nadat IDF militairen hem in het hoofd geschoten hadden omdat hij met stenen gegooid zou hebben naar de auto's van zionistische kolonisten. Eerder die dag werd de Jordaanse rechter Raed Ala'eddin Nafe' Zeiter vermoord door de IDF, nadat hij probeerde een brug over te steken tussen de bezette Westbank en Jordanië. Geen van deze slachtoffers vormden een direct (levens)gevaar, zij werden zonder pardon geëxecuteerd zonder enige vorm van respect voor het menselijk leven. Deze alsmaar voortdurende provocaties, agressie en moordpartijen door de zionisten richting het Palestijnse volk, zijn een overduidelijke ondermijning van het vredesproces en kunnen al snel een nieuwe Intifada uitlokken.

Palestijnse militanten 

De eerste zionistische migraties naar Palestina begonnen al in de late 19de eeuw, het was echter pas in de 20ste eeuw dat de kolonisering van het land door zionistische immigranten echt op gang kwam met behulp van de imperialistische machten. De zionistische nieuwkomers kwamen er echter al snel achter dat het land al bewoond werd door een half miljoen Arabische christenen en moslims, die niet bereid waren hun land zonder slag of stoot op te geven. Na de Tweede wereldoorlog en de Holocaust werd er vanuit de Verenigde Naties een "twee staten plan" opgesteld, dat Palestina zou verdelen tussen de zionisten en de Arabieren. Ongeveer 54% van het land werd aan de zionistische immigranten beloofd, ondanks dat zij slechts een derde van de bevolking in Palestina vormden. Echter al voor de verdeling feitelijk van start kon gaan, maakten de zionisten al voorbereidingen voor een offensieve oorlog jegens de Palestijnen met het Dalet Plan. Van december 1947 tot de uitroeping van de Israëlische staat in mei 1948, voerden zionistische milities een terreurbewind uit tegen de Palestijnen in het land. Hierbij ontvluchtten honderdduizenden Palestijnen hun huizen en vonden vele duizenden de dood door de zionistische terreur. Als een reactie hierop vielen verschillende Arabische naties Israël binnen, om daar door het IDF verslagen te worden, waarop de zionisten nog meer Arabisch land wisten te annexeren. Met dit bloedvergieten was de kolonistenstaat Israël geboren. 

Zionistische massamoord op Palestijnse burgers in 1947

Het zionistische project van Theodore Herzl was er, net zoals alle andere koloniale projecten van die tijd, op gericht om zich door middel van kolonisatie en onderdrukking de rijkdom van een land toe te eigenen. Echter in tegenstelling tot andere koloniale projecten, kenmerkt het zionisme zich door het streven om de inheemse bevolking compleet te vervangen. Het is dit idee dat aan de grondslag ligt van een van de meest mensonterende en criminele apartheidsregimes van onze tijd. Zolang de Israëlische autoriteiten elk vredesproces bewust saboteren, staat het Palestijnse volk dan ook in haar volste recht om zich tegen de terreur van de kolonistenstaat Israël te verzetten. Sinds het recht op nationale zelfbeschikking bewust en expliciet door de zionisten ontnomen is, staan zij eveneens in hun recht om voor deze rechten te strijden en hen terug op te eisen. Het recht op verzet is het recht op zelfverdediging van een onderdrukt en in het nauw gedreven volk. Wie zich niet aan de zionistische propaganda laat onderwerpen, weet dat een raketaanval vanuit Gaza altijd een reactie is op voorafgaande Israëlische aanval. Dit was ook het geval bij de recente raketaanval door de Islamitische Jihad, die diende als een vergelding voor de moordaanslag op drie van hun militanten door de Israëlische luchtmacht. Dat is geen "terrorisme", maar een legitiem verzet tegen jarenlang genocidaal beleid, agressie en staatsterreur door de zionistische kolonistenstaat. De echte terroristen vinden we in de Knesset van de kolonistenstaat Israël en hun bondgenoten.

Begrafenis van Saji Darwish 



donderdag 13 maart 2014

Rechts-Populisme: Het falen van de Linkse identiteitspolitiek

In de 21ste eeuw zijn we getuige van de opmars van een nieuw soort rechts-populisme dat zich over geheel Europa verspreidt. In Nederland wordt deze stroming vertegenwoordigd door de PVV, in Groot-Brittannië door de UKIP, in België door de N-VA, het FN in Frankrijk, de FPÖ in Oostenrijk enz. Dit rechtspopulisme kenmerkt zich voornamelijk door een nadrukkelijk anti-establishment standpunt, een euro-kritische houding en de agitatie tegen immigranten; voornamelijk moslims. In een relatief korte periode hebben zij een aanzienlijk deel van het electoraat voor zich weten te winnen en vormen zij een bedreiging voor de meer gevestigde politieke partijen. Waar hebben zij dit succes aan te danken?


Nu de economische crisis gestaag meer en verder om zich heen grijpt en de desastreuze gevolgen ervan steeds meer zichtbaar worden, neemt de onvrede over de gevestigde orde onophoudelijk toe. Nu er alsmaar minder te verdelen is, lijkt het er telkens meer op dat de strijd om te overleven langs etnische lijnen uitgevochten gaat worden: dat is de erfenis van het multiculturalisme. Dit is waar het nieuwe rechts-populisme haar kracht uit put.

Het kapitalisme is in crisis. De economische luchtbel die de laatste decennia door het financierskapitaal werd gecreëerd, is gebarsten en heeft de wereld in een ongekende economische recessie gestort. Waar een aanzienlijk segment van het Europese proletariaat tot voor kort van een middenklasse leventje heeft kunnen genieten, lijkt deze tijd onder druk van bezuinigingen en sociale afbraak nu definitief voorbij te zijn. De arbeiders in Europa zijn de grote verliezers van de globalisering gebleken. Zij worden rechtstreeks in hun bestaan bedreigd door de voortsluipende de-industrialisering, zijn overbodig geworden door de in razend tempo om zich heen grijpende automatisering en outplacement en voelen zich "vervreemd" door de alsmaar verder oprukkende massa-immigratie. Ook het EU project is een grote desillusie gebleken.

Ondertussen gaan de gevestigde politici, zowel links als rechts in het politieke spectrum, door met hun loze beloften. Het falen van traditioneel rechts heeft de weg open gemaakt voor de opkomst van een nieuw populistisch rechts, dat handig weet in te spelen op het vooruitzicht van een tijdperk van nog meer bezuinigingen en sociale afbraak. Aan de andere kant faalt links er in zijn geheel in om een concreet antwoord op de hedendaagse crisis te bieden. Hoewel links zich ooit voornamelijk bezig hield met het welzijn van de arbeidersklasse, lijkt links vandaag de dag vooral te zijn verzonken in een hulpeloze "identiteitspolitiek". Rechts heeft de beslissende economische strijd in Europa al lang gewonnen en haar neoliberale beleid op het gehele continent geïmplementeerd. Als troostprijs geniet links nog een zekere ideologische dominantie dat zich vooral baseert op anti-racisme, anti-nationalisme en een toewijding aan de Europese Unie.


Het is niet verwonderlijk dat deze ideologie perfect op een lijn staat met de globalisering afgestemd op de eisen van het internationale financiële kapitaal. Sinds de massale import van goedkope arbeidskrachten uit het buitenland ten gunste van winstmaximalisatie voor het kapitaal, is de introductie van het multiculturalisme in Europa een onmiskenbaar feit geworden. Tegelijkertijd maakte links een identiteitscrisis door, waarbinnen het socio-economische discours verdreven werd en de nadruk steeds meer gelegd werd op de culturele en morele aspecten van het racisme, in plaats van op de achterliggende economische oorzaken (de klassenstrijd). In de nieuwe 'anti-racistische' identiteitspolitiek van links werd alles wat 'blank' was automatisch slecht, met als gevolg dat alles dat 'niet-blank' was dan wel goed moest zijn. Hiermee wierp men zich enkel nog op als de verdediger van etnische minderheden, in plaats als de verdediger van de arbeidersklasse als geheel (ongeacht afkomst of huidskleur). In het tijdperk van schuldpolitiek en zelfhaat dat hierop volgde, wist links dan ook een aanzienlijk deel van de arbeidersklasse die dagelijks met de realiteit van de multiculturele samenleving werd geconfronteerd, van zich te vervreemden.


'Antiracisten' beschuldigen de meerderheid van de bevolking van het voortzetten van racisme, zonder de nadruk op de achterliggende economische redenen ervan te leggen. Ze moraliseren en demoniseren er op los. Iedere kritiek op de multiculturele samenleving, die door het kapitaal is gecreëerd, wordt automatisch als racisme en discriminatie afgedaan. Hun minachting voor de 'blanke' arbeidersklasse steken zij hierbij niet onder stoelen of banken. Multiculturalisme heeft sociale solidariteit verdrongen en de samenleving sterk gepolariseerd. Men denkt niet langer in termen van collectieve actie ter bevordering van bepaalde politieke idealen, maar steeds meer in termen van etniciteit of cultuur. Hoewel zij dit zelf niet graag erkennen, draagt hedendaags links hier met hun pseudo-ideologie juist zeer sterk aan bij. De onvoorwaardelijke steun van 'antiracisten' aan etnische minderheden om hun eigen cultuur te belijden, terwijl zij dit de blanke meerderheid ontzeggen, heeft een groot deel van de arbeiders van links vervreemd en daarmee recht in de armen van het rechts-populisme gedreven.


Het vacuüm wat links gecreëerd heeft is het ideale recruteringsgebied gebleken voor de nieuwe rechts-populistische politieke partijen. Hun achterban bestaat grotendeels uit arbeiders die aan de verkeerde kant van de sociale veranderingen staan. Zij hebben moeite om het hoofd boven water te houden in deze moeilijke tijden en voelen zich vreemdeling in een samenleving waar zij uitgesloten worden van de politieke conversatie. Zowel gevestigde linkse als rechtse politieke partijen hebben hen in de steek gelaten. Net als bij het identiteitspolitieke discours van links, leggen ook de rechts-populisten de nadruk op morele en culturele aspecten en negeren zij grotendeels de achterliggende economische oorzaken. Op hun beurt geven zij dan weer 'de immigranten' en de EU zetel in Brussel de schuld van de crisis. Terwijl de crisis juist enkel en alleen een rechtstreeks gevolg van het kapitalistisch systeem is. Rechts-populistische politici spelen in op het sentiment van een groot deel van de bevolking die de wereld waarin zij opgroeiden zien verdwijnen. Echter ondanks de valse beloften kunnen ook deze nieuwe rechts-populisten de arbeiders geen sociale gerechtigheid en geen rechtvaardige samenleving bieden.

Dat in deze crisistijd van bezuinigingen, sociale afbraak en groeiende ongelijkheid steeds meer mensen zich tot het rechts-populisme keren, zou de alarmbellen van iedere revolutionair moeten doen rinkelen. In een tijd dat de klassentegenstellingen in een ongekend tempo toenemen, maakt het klassenbewustzijn plaats voor een reactionaire en misleidende identiteitspolitiek. De heersende klasse heeft altijd op een "verdeel en heers" strategie vertrouwd om aan de macht te blijven door de arbeiders te verdelen en tegen elkaar uit te spelen - zowel links als rechtsom. Echter alle arbeiders hebben maar een echte vijand; de heersende klasse die hen onderdrukt en uitbuit.



Klassentegenstellingen zijn geen bijzaak, maar het belangrijkste product van de uitbuiting; de drijvende kracht achter het kapitalistische systeem. Zowel uitbuiting als onderdrukking wortelen in het kapitalisme. Door de uitbuiting berooft de heersende klasse de arbeiders van de welvaart die zij produceren en door onderdrukking weet de kapitalistische minderheid de massa's te overheersen. Als arbeiders hebben wij dus een en dezelfde vijand. Willen wij een daadwerkelijk rechtvaardige samenleving op het principe van sociale gerechtigheid realiseren, dan moeten we dus solidair zijn met al diegenen die door het kapitalisme worden uitgebuit en onderdrukt. Dat houdt eveneens in dat wij ons niet door valse profeten zoals rechts-populisten of 'anti-racisten' moeten laten misleiden en ons gezamenlijk tegen de echte vijand van onze volkeren moeten keren!







zaterdag 1 maart 2014

Verklaring ACN/AKN aangaande de situatie in Oekraïne

Momenteel vindt er in de Oekraïne een catastrofale ontwikkeling plaats.

De pro-NAVO krachten zijn op dit moment aan de winnende hand. Met in hun kielzog ‘de nuttige idioten’ van de zogenaamde ‘nationale revolutie’, die eens te meer als wegbereiders van de contrarevolutie fungeren: Een contrarevolutie vermomd als ‘nationale revolutie’! De door de VS en de BRD gesponsorde krachten, hebben thans in Kiev door middel van een putsch de macht over genomen. In het westen van Oekraïne woedt al ‘de witte terreur’ (de Communistische Partij is inmiddels verboden en met de leden ervan wordt afgerekend middels volkstribunalen).

Geen van de concurrerende bourgeois fracties – niet Janoekovitsj, noch Timosjenko – bieden een alternatief voor het Oekraïense proletariaat. Alleen de arbeidersklasse onder zelfstandige eigen leiding als het Derde Front, kan de opmars van de contrarevolutie en de witte terreur tot staan brengen! De arbeidersklasse in het industriële hart van Oekraïne zal als een zelfstandige acteur op het toneel moeten treden, om onder eigen leiding en onder eigen proletarische eisen in het offensief te gaan tegen de contrarevolutie en zodoende het initiatief zelf in de hand te nemen.

De meest dringende taken van dit moment: De arbeidersklasse in het industriële hart van Oekraïne (de Donetsk-kolenbekken en de Kuzbass-metallurgie) dient thans in actie te komen door onder eigen zelfstandige leiding zelfverdedigingseenheden te vormen. De arbeiders van de grote (nu vrijwel allemaal nog staats-)bedrijven dienen deze te bezetten, eigen comités te vormen en gewapenderhand de controle over de bedrijven in eigen handen te nemen. De politie dient onmiddellijk te worden ontwapend, het hogere en middenkader terstond te worden gearresteerd en gevangen gezet. Legerkazernes en steunpunten dienen afgesneden of geblokkeerd te worden. Alle verdachte subversieve elementen dienen te worden vastgezet.

Dit ter bewerkstelliging van de proletarische zelfbeschikking:

Arbeiderscontrole in de bedrijven!

De gewapende afweer van de contrarevolutie vanuit Kiev!

Geen privatisering van de staatsbedrijven!

Geen Westerse IMF shocktherapie! 

Geen invoering van de vrije markt economie!

Opbouw van eigen gewapende organen!

Charkow als het nieuwe regeringscentrum!